Περί Γεροντισμού

 "...Φαίνεται ὅμως ὅτι στίς μέρες μας τό αὐτονόητο: ἐκ μέ ρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν [ἡ γνώση μας εἶναι μερική, ἑπομένως καί ἡ προφητεία μας, τό κήρυγμά μας, περιορίζονται μονάχα σ' ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας] (Α΄ Κορ. 13:9) δέν ἀποτελεῖ πιά συνείδηση τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ καθένας διεκδικεί γιά τήν ἄποψή του ἕνα ἰδιότυπο «ἀλάθητο» καί τό χειρότερο: ὁ ἀγώνας μοιάζει να γίνεται γιά νά «σώσουμε» τούς Πατέρες, τήν Α- λήθεια, τήν Ἐκκλησία καί ὄχι γιά νά φωτισθοῦμε ἀπό τήν πνευματοφόρο σοφία τῶν Πατέρων, να γνωρίσουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν Ἀλήθεια, νά βροῦμε τή σωτηρία μας μέσα στη μυστηριακή θαλπωρή τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν Εκκλησία.

Εἶναι ἐντυπωσιακό πῶς, μετά ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια μαρτυρίας καί μαρτυρίου τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεολογίας, ἀναβιώνουν καταστάσεις καί πρακτικές πού τόσο καίρια στηλίτευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στην πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή του: μέ πληροφόρησαν ὅτι ὑπάρχουν φιλονικίες μεταξύ σας καί καθένας λέει «Εγώ εἶμαι τοῦ Παύλου», «Εγώ εἶμαι τοῦ Ἀπολλώ», «Εγώ εἶμαι τοῦ Κηφᾶ», «Εγώ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ» (1:11-12) – Σήμερα: «Εγώ εἶμαι τοῦ γέροντα τάδε», «Εγώ κάνω ὑπακοή στόν δείνα», «Εγώ ἀνήκω στήν τάδε ἐνορία» κ.ο.κ.

Αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά ἀναρωτηθοῦμε μαζί μέ τόν Παῦλο: Μεμέρισται ὁ Χριστός; [Διαμοιράστηκε, λοιπόν, ὁ Χριστός;] Καί παραφράζοντάς τον: μήπως ὁ γέροντας σταυρώθηκε γιά μᾶς; ἤ στό ὄνομα τοῦ γέροντα βα- πτισθήκαμε; (πρβλ. Α΄ Κορ. 1:13).."

π. Βασίλειος Θερμός, Πένταθλον, σελ. 12-13 

• Βλ. Κ άρθρο:

Γεροντισμός, εξορκισμοί, αυθεντίες. Τα τραύματα ενός ναρκισσισμού: 

https://www.tameteora.gr/apopseis-sxolia/apopseis/507041/gerontismos-exorkismoi-aythenties-ta-traymata-enos-narkissismoy/