ἡ τρέλα τῆς ἐνανθρώπησης

http://adrahti.blogspot.com/2024/12/blog-post_21.html

ΜΠΑΡΙΟΝΑ:  (Μόνος) Ἕνας θεὸς στὸ σῶμα ἑνὸς ἀνθρώπου! Τὶ παραμύθι! Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει κανένας ἄνθρωπος θεός. Οἱ θεοὶ ζοῦν στὸν οὐρανὸ κι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν εὐχαρίστησή τους. Ἂν ποτὲ τοὺς ἐρχόταν ἡ ἐπιθυμία νὰ κατέβουν στὴ γῆ, θὰ ἔπαιρναν κάποια φωτεινὴ καὶ φευγαλέα ὄψη σὰν κάποιο πορφυρὸ σύννεφο ἢ μιὰ ἀστραπή. Ἕνας θεὸς θὰ μετουσιωνόταν ποτὲ σὲ ἄνθρωπο; Τὸ πολὺ πολὺ νὰ κοιτοῦσε ἐκστατικά, μέσα ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξας του, τὶς ψεῖρες ποὺ τρέχουν στὴ γερασμένη κρούστα τῆς γῆς καὶ τὴ λερώνουν μὲ τὰ περιττώματά τους, καὶ νὰ ἔλεγε: «Θὰ ἤθελα ἄραγε νὰ εἶμαι ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ σκουλήκια;» Ἀφῆστε με νὰ γελάσω. Ἕνας θεὸς θὰ καθυποβαλλόταν σὲ ἀνθρώπινη γέννηση, θὰ ζοῦσε ἐπὶ ἐννέα μῆνες μέσα σὲ ματωμένα σπλάχνα; […] Ἂν μποροῦσε ἕνας θεὸς νὰ γίνει ἄνθρωπος γιὰ μένα, θὰ τὸν ἀγαποῦσα καὶ θ’ ἀπέρριπτα ὅλους τοὺς ἄλλους. Θὰ ὑπῆρχε κάτι σὰν δεσμὸς αἵματος ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σ’ ἐκεῖνον. Θὰ προσπαθοῦσα στὸ ὑπόλοιπο, τὸ λίγο τῆς ζωῆς μου ποὺ μοῦ ἀπομένει, νὰ τοῦ ἀποδείξω τὴν εὐγνωμοσύνη μου. Ὁ Μπαριονὰ δὲν εἶναι ἀχάριστος. Ὅμως, ποιὸς θεὸς θὰ ἦταν τόσο τρελός, ὥστε νὰ κάνει κάτι τέτοιο; Σίγουρα ὄχι ὁ δικός μας. Πάντοτε ἔδειχνε νὰ κρατᾶ τὶς ἀποστάσεις. […] Ἕνας θεός-ἄνθρωπος, ἕνας θεὸς φτιαγμένος ἀπὸ τὴ δική μας εὐτελῆ σάρκα. Ποιὸς θεὸς θὰ δεχόταν τὴν πικρὴ γεύση ποὺ ὑπάρχει στὰ χείλη μας ὅταν αἰσθανόμαστε τὴν ἐγκατάλειψη; Ποιὸς θεὸς θὰ δεχόταν ἐξαρχῆς νὰ ὑποφέρει ὅσα ἐγὼ ὑποφέρω σήμερα; Ἐλᾶτε, τώρα, αὐτὸ εἶναι τρέλα.

 

Ζάν - Πὼλ Σάρτρ, Μπαριονὰ ἢ γιὸς τῆς βροντῆς, μτφρ. Ἐλίνα Νταραγκλίτσα, ἐκδ. Αἰγόκερως 2008