Παρουσιάζουμε την διδακτική πρόταση της συναδέλφου Κατερίνας Βαρελα και ένα άρθρο από το περιοδικό "Παρεμβολή" με αναφορά στο θέμα της παραβολης του Ασωτου. ____________________ Mια διδακτική πρόταση μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών ελπίζω να φανεί χρήσιμη. Η διδασκαλία σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε φέτος για πρώτη φορά στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα. Η Επιστροφή του Ασώτου Έργο του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου Ρέμπραντ (1606-1669), που βρίσκεται στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Δραστηριότητα 1η : Προβάλλεται στον πίνακα η εικόνα χωρίς τον τίτλο και στην συνέχεια ζητάμε από τους μαθητές μέσω της διδακτικής τεχνικής του Έντεχνου Συλλογισμού να απαντήσουν στα ερωτήματα: Τι βλέπω, τι σκέφτομαι, για ποιο πράγμα αναρωτιέμαι, τι τίτλο θα έδινα στο έργο, τι σε εντυπωσιάζει ; Ο εκπαιδευτικός καταγράφει απαντήσεις των μαθητών φτάνοντας στις λέξεις επιστροφή, αγκαλιά, μετάνοια, συγχώρηση, ΄Ασωτος υιός. Δραστηριότητα 2η : Αναφορά στη διήγηση και επεξεργασία της εικόνας...
Μάνος Λαμπράκης Η συγνώμη δεν είναι μια λεκτική χειρονομία ούτε μια ηθική προσδοκία. Είναι μια μορφή επανεγγραφής του τραύματος στο αρχείο της μνήμης. Δεν συντελείται στο πεδίο της αποκατάστασης, αλλά στο ασύμπτωτο βάθος μιας εκ νέου αποδοχής της απώλειας. Δεν αίρει την ενοχή, αλλά επιτρέπει την αναγνώρισή της χωρίς φονική επιμονή. Η συγνώμη, αν είναι αληθινή, δεν θεραπεύει. Ανοίγει. Ο Λόγος του Χριστού, στον ιερό χώρο της συγνώμης, δεν καλεί στην επιείκεια ως στρατήγημα της ηθικής. Δεν είναι επιείκεια, είναι ενανθρώπιση της συγκατάβασης. «Καὶ συγκατέβη ἐπὶ τὴν γῆν ὁ Ἄναρχος, καὶ σαρξ ἐγένετο ὁ ἀκατάληπτος» (Ἰω. α΄ 14). Στην ίδια την Ενανθρώπηση εγγράφεται η πρώτη πράξη συγνώμης, όχι ως παραγραφή, αλλά ως αποδοχή της μνήμης του άλλου. Η συγνώμη δεν είναι ποτέ αμνησία. Είναι επιλογή μνήμης που αρνείται τη διαιώνιση της απόρριψης. Η συγνώμη ανήκει σε εκείνο το φάσμα πράξεων που επιχειρούν την επανοικειοποίηση του ελλείμματος. Δεν «κλείνει» τίποτε, δεν «θεραπεύει» με όρους λειτουργικ...
Σκέψεις προσωπικές "Το αποτέλεσμα αυτής της επιθυμίας μας να ζούμε επιφανειακά είναι ότι δεν μπορούμε να συναντήσουμε τον Θεό, που είναι έτοιμος να κατέβει στην κόλαση, να φτάσει σ' αυτό το βαθύ σκότος και χάος και να μας τραβήξει έξω, (η έμφαση δική μου) όπως έκανε στη Γένεση, δίνοντας έκφραση σε όλες τις δυνατότητες, σε ό,τι μπορούσε να ανθίσει και να καρπίσει." ( Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ και Ο ΑΛΛΟΣ, Στοχασμοί για τις ανθρώπινες σχέσεις, σ. 65) Κατεβαίνει λοιπόν ο Θεός. «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Αθανασίου) Και συνεχίζει ο Μητροπολίτης Αντώνιος: "Έτσι, λοιπόν, αντί να έχουμε μια βαθιά, δραματική σχέση με τον Θεό, προσπαθούμε να έχουμε μια επίπεδη, ευγενική, οργανωμένη σχέση, όπου παίζουμε με ασφάλεια διατηρώντας τους κανόνες." Εδώ ξεχωρίζω το κείμενο, το "σπάω", ενώ είναι ενιαίο, στην ίδια σελίδα: "Υπάρχει ένα επικίνδυνο σημείο που, αν σκεφτούμε σοβαρά, θα μπορούσε να μας βοηθήσει πολύ. Ο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου