Η ιστορία της αγάπης του Θεού, καλοί λογισμοί
"...Εἶχα τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία νὰ ἔχω πνευματικὸ τὸν π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Ἔκανα κάποτε σ' αὐτὸν τὴν ἴδια ἐρώτηση. Θὰ σᾶς πῶ τί μοῦ ἀπάντησε, διότι ἡ ἀπάντη σή του ὑπῆρξε λυτρωτικὴ γιὰ μένα. Ἀφοῦ μπῆκα καὶ ἐγὼ λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία, γνωρίζοντας ἁγίους ἀνθρώπους –τὸν π. Παΐσιο. τὸν π. Πορφύριο, ἄρχισα ξαφνικὰ νὰ βλέπω δυσαρμονίες: ὁ ἕνας περίεργος, ὁ ἄλλος πιὸ περίεργος, ὁ τρίτος ἀνέντιμος, ὁ ἄλλος ὑποκριτής. Καὶ ἀπευθύνθηκα λοιπόν, παίρνοντας τὸ πιὸ βαθυστόχαστο ὕφος ποὺ διέθετα, στὸν π. Ἐπιφάνιο: «Γέροντα, ἀνακάλυψα ὅτι χάνονται οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνο ἐκτός, ἀλλὰ καὶ ἐντὸς Ἐκκλησίας». Σκεφτόμουν ὅτι τὸν ἔχω φέρει σὲ δύσκολη θέση. Καὶ μοῦ λέει: «Κοίταξε,όσοι χάνονται, χάνονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας πάντοτε, ακόμη κι ἂν βρίσκονται στο μέσον της».
Καταλαβαίνετε; Η απάντησή του ήταν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μὲ βοήθησε πολύ ώστε να μην συγκλονίζομαι ἰδιαίτερα μὲ τέτοια γεγονότα.
Δὲν πάει νὰ φοράει ὁ ἄλλος τρία ἐγκόλπια, τι νὰ τὸν κάνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ἂν δὲν ἔχει καταλάβει καὶ δὲν θέλει νὰ καταλάβει τίποτα; Θυμηθείτε τὴν παραβολὴ τῶν ζιζανίων. Ἀγκάθια, τριαντάφυλλα, λουλούδια, γαρύφαλα φραγκόσυκα, κάκτοι, ὅλα μαζί. Ἂν τραβήξεις γιὰ νὰ κόψεις ἕνα, θὰ τραβήξεις πολλά «ἄφετε, συναυξάνεσθαι ἀμφότερα»". Ἀπὸ τότε, καὶ γιὰ ἕναν περίεργο λόγο, δὲν μὲ ἔνοιαξε ποτὲ ποιὸς παπὰς εἶναι στραβὸς καὶ ποιὸς ἴσιος. Ἄλλωστε, καὶ ἅγιος νὰ εἶσαι, δὲν θὰ τὴν βγάλεις καθαρή. Θὰ βρεθοῦν ἄνθρωποι ποὺ θὰ σὲ θεωροῦν τὸν χειρότερο. Δόξα τῷ Θεῷ!.....
....Ἀλλὰ -γυρίζω ξανά- ὅσοι χάνονται, χάνονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, νὰ τὸ ξέρετε αὐτό. Ἄρα, δὲν σκέφτομαι νὰ βγῶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μήπως μολυνθῶ, ἀλλὰ νὰ μπῶ βαθύτερα, γιατί μόνον ὅσοι θέλουν νὰ παραμείνουν βρώμικοι δὲν παραμένουν τελικά μέσα. Καριέρα μποροῦν νὰ κάνουν, λεφτὰ νὰ βγάζουνε, μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι καὶ δὲν τοὺς νοιάζει νὰ εἶναι. Ἔχουν περάσει ἀπ᾿ τὰ χέρια μου 700-800 παπάδες στὴν ἀκαδημαϊκή μου σταδιοδρομία. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ξέρω ὅλα τὰ εἴδη τῆς προαίρεσης. Ποτὲ δὲν μπόρεσα νὰ καταλάβω αὐτὴν τὴν τεράστια Ἀγάπη, ποὺ δέχεται τὴν μεγάλη αὐτὴ πολλαπλότητα προαιρέσεων. Τὸ δέχεται γιατὶ δὲν εἶναι δουλειὰ τοῦ Θεοῦ νὰ κρίνει τὸν κόσμο «οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον, ἀσχέτως ἂν ἐμεῖς τὸν κρίνουμε συνέχεια. Σὰν νὰ μᾶς λέει ὁ Θεός: «Δείξτε ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του, τὴν ἐλευθερία του καὶ τὴν προαίρεσή του». Καὶ ἐκεῖ στὸ τέλος θὰ γίνει ἡ κρίση, ἡ ὁποία δὲν θὰ γίνει κᾶν ἀπ᾿ τὸν Θεὸ τὸν ἴδιο. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερότερο ὅλων. Ἔτσι δὲν λέει; Ἀπὸ ἐδῶ τὰ ἀρνιά, ἀπὸ ἐκεῖ τὰ ἐρίφια. Ἀκοῦστε τί γίνεται στὴν κρίση, γιατὶ εἶναι συγκλονιστικό, ἂν τὸ καλοσκεφτείτε. Ἀρχίζει ἡ ἱστορία μὲ τὸ «ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με...», λέει σὲ αὐτοὺς στ' ἀριστερά. Καὶ ὅλοι θὰ ποῦν πὼς πράγματι ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα, αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ δική μας ἐμπειρία μ' αὐτούς. Γι' αὐτὸ καὶ ὅλοι θὰ ὁμολογήσουν ὅτι «Ναί! Ἔτσι εἶναι. Δίκιο ἔχει».
Τὸ φοβερὸ εἶναι ὅτι ἡ κρίση θὰ γίνει μεταξύ μας. «Επείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με. Καὶ θὰ λένε ὅλοι: «Ναί! Ἔτσι εἶναι». Εἶναι τρομερό ὅτι ἐμεῖς θὰ κρίνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Βλέπετε ὅτι δὲν εἶναι μία ἰδιωτικὴ κρίση. Δὲν εἶναι ὅτι μπαίνει ὁ καθένας σ' ἕνα σκοτεινό δωμάτιο καὶ ἀκούει μία καταδίκη ἢ ἕναν εὐφημισμό. Γίνεται ἐνώπιον πάντων. Εἶναι ἕνα μυστήριο..."
________
Αγ. Παΐσιος, μύγες και μέλισσες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου